Ręka jest jednym z najbardziej wyspecjalizowanych narządów w ciele człowieka. Jej sprawność w dużym stopniu determinuje funkcjonowanie codzienne, zarówno w zakresie samoobsługi, jaki czynności i obowiązków domowych czy szkolnych. Powierzchnia kory mózgowej, która kieruje funkcjami i odbiorem bodźców z kończyny górnej jest wyjątkowo duża, co świadczy o różnorodności i precyzji wykonywanych przez nią ruchów.
Zaburzenia motoryki małej (czyli dotyczącej dłoni i palców), można zaobserwować u dzieci, które: nie lubią rysować, lepić, malować, ciąć nożyczkami, nieprawidłowo trzymają ołówek (zły chwyt, zbyt słabo lub zbyt mocno trzymają).Dzieci te mogą mieć problemy z takimi czynnościami jak zapianie guzików, wiązanie sznurowadeł, ubranie skarpetek, mycie zębów itp.Trudności te rzadko występują samodzielnie, często są wynikiem innych zaburzeń w zakresie:
-percepcji wzrokowej,
-koordynacji wzrokowo-ruchowej,
-nieprawidłowego napięcia posturalnego,
-zaburzeń równowagi,
-przetrwałych odruchów pierwotnych,
-zaburzeń czucia
-zablokowanej łopatki.
Przyczyn tych być może bardzo wiele i zadaniem terapeuty jest określenie podłoża zaburzeń i ukierunkowanie terapii na przyczynę problemu. Terapia ręki obejmuje całe ciało pacjenta. Przez zwiększenie sprawności ręki poprawia się również samodzielność i niezależność w życiu codziennym. Warto też pamiętać, że stymulacja kończyny górnej pośrednio wpływa na pobudzanie ośrodków ruchowych mowy w korze mózgowej, więc jest zalecana jako terapia wspomagająca dla dzieci z opóźnionym lub zaburzonym rozwojem mowy.
mgr Agnieszka Kruk
