PNF, czyli proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu (ang. proprioceptive neuromuscular facilitation).
Teoretyczne podstawy koncepcji oparto na fizjologii rozwoju ruchowego człowieka. Proces uczenia ruchu, rozumiany w PNF jako odtwarzanie utraconej funkcji, wspomagany jest w terapii zarówno wcześniejszymi doświadczeniami jak i wielozmysłowym bodźcowaniem. PNF proponuje ruchy naturalne, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Terapia jest bezbolesna i funkcjonalna. Oznacza to włączenie do procesu usprawniania elementów treningu samoobsługi z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku i sytuacji zadaniowych, które pacjent zgłosił jako trudne bądź niemożliwe do wykonania. Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale najsprawniejszych sfer ruchowych i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu. PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta.
Terapię PNF z powodzeniem stosuje się w neurologii, ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.
Korzyści dla pacjenta :
–pozytywne rozpoczęcie terapii buduje wiarę we własne siły, stymulując do mobilizacji rezerwy tkwiące w ciele pacjenta
-jasno określone, osiągalne cele wpływają na pełną świadomość pacjenta podczas zabiegu
-PNF znajduje funkcjonalne rozwiązania dla problemów ruchowych dnia codziennego pacjenta
-wyjaśniając zasady wykonywania poszczególnych aktywności, chroni pacjenta przed samoistną, patologiczną kompensacją
–uczy zmian pozycji oraz ruchów globalnych (np. poruszania się w obrębie łóżka, przesiadania się z wózka na toaletę), jakie wszyscy wykonujemy w życiu codziennym
-ze względu na sumowanie się podczas terapii wielu bodźców odbieranych przez pacjenta stanowi silną stymulację polisensoryczną (w ćwiczeniach aktywizowany jest wzrok, słuch, receptory dotyku, równowagi, czucia głębokiego i wiele innych)
-duża efektywność prowadzonej terapii
-możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji – zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych
-wysoki poziom bezpieczeństwa.
W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, typowe dla metody, a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu i nauka chodu.
źródło: ipnfa.pl
